Trzeci: Przepraszam, to z emocji

 LIVIA

Rano gdy się obudziłam mojego brata już nie było. Pewnie wyciskał ostatnie poty na treningu, kiedy ja mogłam sobie poleniuchować, ponieważ zaczynam dyżur dopiero po 15. Wzięłam prysznic i wskoczyłam w wygodne dresy. Zeszłam na dół i zrobiłam sobie śniadanie. 

 W pewnym momencie rozdzwonił się mój telefon. Jak się okazało, był to gość z warsztatu, w którym zostawiłam swojego Coppera. Miałam przyjechać tam koło drugiej, czyli odbiorę samochód zaraz przed pracą. Jak dobrze w końcu odzyskać swoje maleństwo! 

 Przez połowę dnia zdążyłam wysprzątać cały dom. W końcu trzeba było to zrobić, bo nigdy nie wiadomo kiedy rodzice zdecydują się na nalot. Trzeba sprawić wrażenie, że żyjemy w czystym i pachnącym domku. Zawsze przy takich wizytach, naszych w Arenys de Mar lub ich w Barcelonie, słyszeliśmy tylko jedną gadkę, że mamy już po 26 lat, a nadal nikogo nie mamy. To już się stało tradycją. 

  Przed drugą, przebrałam się i zamówiłam taksówkę. Po piętnastu minutach, gdy kierowca zaparkował samochód, tuż obok pojazdu, pojawił się samochód mojego brata. Wysiadł z niego Gerard. Pomachałam do brata, a on zrobił to samo i odjechał. 

   - Czyżby po samochód? - zaśmiałam się do przyjaciela, całując go w policzek. 

   - No! Nawet nie wiesz jak bardzo się cieszę! - uśmiechnął się. 

   - Ty masz gorzej nawalone w głowie na punkcie swojego samochodu niż ja! - wybuchnęłam śmiechem. 

   - Tak, śmiej się ze mnie, śmiej! - oburzył się i objął mnie ramieniem. Razem ruszyliśmy w stronę warsztatu. Na parkingu stały oba nasze samochody, obok siebie. - Pięknie to wygląda. - westchnął. 

   - Oj ty głupku. - zaśmiałam się i weszliśmy do budynku.

ZOE

   - Idę na komisariat po tą moją nieszczęsną torebkę. Jeżeli najdzie Cię ochota, to poucz się tej matmy. Jeśli tak dalej pójdzie, to czekają na ciebie zdawki w sierpniu. - oznajmiłam.

  - Spokojnie, jakoś sobie poradzę. - odpowiedziała i zniknęła w swoim pokoju.

Droga na komendę zajęła mi jedynie dwadzieścia minut. Podeszłam do odpowiedniego pokoju i zapytałam czy mogę odebrać swoją zgubę. Jeden z policjantów odszukał ją w magazynie z rzeczami znalezionymi. Nie spodziewałam się, że znajdę tam jakieśkolwiek pieniądze. Przeszukałam dokładnie całe wnętrze torebki, ale znalazłam jedynie swoje dokumenty. Przynajmniej oszczędziłam sobie latania po urzędach i załatwiania tego wszystkiego. Wyszłam stamtąd jak najszybciej. Przygnębiają mnie takie miejsca, mam wrażenie, że za chwile coś się stanie, jakaś szarpanina, albo Bóg wie co.

Wracałam spokojnie do domu, okrężną drogą, nigdzie mi się nie śpieszyło, więc mogłam pozwolić sobie na miłą przechadzkę wzdłuż pobliskiego parku. Nie minęło nawet pięć minut a obok mnie stanęło białe Audii. Zza szyby wyłoniła się uśmiechnięta twarz Fabregasa. 

  - Może podwiesić Cię do domu ? - zaproponował.

  - Czemu nie? I tak plątam się bez celu tu w okolicy. - odpowiedziałam.

Cesc otworzył mi drzwi po stronie pasażera, a ja zajęłam wyznaczone mi miejsce obok niego.

  - Jeśli można spytać, to gdzie byłaś i dlaczego masz ze sobą dwie torebki ? - widzę, że dokładnie zlustrował mój ubiór.

  - Byłam na komisariacie po odbiór mojej zaginionej torebki. To dlatego. Wydaje mi się, że aż tak to chyba nie jestem zakręcona, żeby robić z siebie specjalnie pośmiewisko.

  - Może nie pośmiewisko, ale przyznaję trochę dziwnie to wygląda. - odpowiedział.

  - Może... Martwi mnie moja siostra Carmen.

  - Co z nią ? Stało się coś ? - zainteresował się.

  - Kiepsko u niej z matematyką. Dostaje coraz więcej jedynek. Wydaję mi się, że nie przejdzie. Potrzebuje jakiegoś korepetytora.

  - Ja mogę jej pomóc. Tak się składa, nie chwaląc się, jestem całkiem niezły z matmy.

  - Naprawdę ? Nawet nie wiesz, jak bardzo się cieszę! - krzyknęłam i przytuliłam się do niego, ale nagle odskoczyłam, czasami się zapominam. - Przepraszam, to z emocji.

  - Nie ma sprawy. Teraz jestem już o w wiele lepszym humorze. - powiedział i puścił mi oczko. - Mogę zacząć nawet teraz, jeśli nie było by problemu.

  - No pewnie, że nie będzie. Już dzwonie do młodej, żeby się czasem z domu nie ruszała. - powiedziałam i wybrałam numer siostry.

Fabregas zaparkował swój samochód na parkingu niedaleko. Takie auto w takiej dzielnicy naprawdę robi wrażenie. To nie moja wina, że tylko tu udało mi się znaleźć w miarę tanie lokum. Dwupokojowe, ale zawsze to coś, dla nas w zupełności wystarcza.

  - Carmen! - krzyknęła otwierając drzwi do mieszkania.

  - Spokojnie, słyszałam cię już na klatce schodowej. - powiedziała a potem mnie wyminęła, żeby dokładnie przyjrzeć się swojemu nowemu nauczycielowi.

  - Francesc Fabregas, ale możesz mówić mi po prostu Cesc. - powiedział i wyciągnął dłoń w jej kierunku. Bez namysły szybko ją uścisnęła.

  - Skąd znasz jednego z najlepszych piłkarzy Barcelony?! - prawie krzycząc zwróciła się w moją stronę i przeszyła mnie swoim morderczym wzrokiem.

  - Tak jakoś wyszło. Nawet nie miałam pojęcia o tym. Poznałam go wtedy, gdy mnie okradziono. Dziewczyna z którą się zabrałam okazała się jego siostrą bliźniaczką. Potem auto się nagle zepsuło i przyjechał razem ze swoim przyjacielem, żeby zobaczyć co i jak. Przepraszam cię za nią. - zwróciłam się już szeptem w jego stronę.

  - Nic się nie stało, a ja wcale nie jestem aż taki dobry.

  - Wy idźcie już się uczyć, nie będę już przeszkadzać. - powiedziałam i zamknęłam się w swoim pokoju.

 Przez całe dwie godziny nie mogłam się na niczym skupić. Chodziłam z jednego kąta pokoju do drugiego, nie mogąc znaleźć miejsca. Co ja poradzę, że aż tak martwię się o moją młodszą siostrę? Chcę aby zdała w końcu cały materiał, a ta wredna ta wredna profesorka w końcu przestała jej utrudniać życie.

LIVIA

  Siedziałam sobie w biurze i uzupełniałam akta, mając obok siebie kubek z kawą. 

   - Livia, chodź! - krzyknął jeden z policjantów, który właśnie wbiegł do pomieszczenia, biorąc z biurka swoją broń. 

   - Co jest? - zapytałam. 

   - Marco z Alvaro mają jakąś akcję i nas potrzebują. - odparł i wybiegł. - Czekam na ciebie w samochodzie! - usłyszałam jeszcze i się zerwałam. Zabrałam swoje rzeczy i pobiegłam za nim na parking. 

  Okrążaliśmy jakąś ruderę, gdzie ktoś podobno uprowadził młodą kobietę w ciąży. Musieliśmy być podwójnie ostrożni. Dostaliśmy informacje, że wchodzimy do środka. Razem z Marco weszliśmy po woli tylnym wejściem. Usłyszeliśmy płacz i kobiecy krzyk. Podkradliśmy się bliżej. Facet ciągnął młodą brunetkę za włosy, a ta go prosiła żeby przestał. Jej brzuch wyglądał na jakiś siódmy miesiąc. Dziewczyna płakała, a ja czułam jak moje serce rozkrawa się na pół. Na Boga! Ona jest w ciąży! Jak on może tak postępować?! 

 Rozległ się huk, tak jak zwykle, zapowiadający wejście antyterrorystów. Zdezorientowany facet puścił dziewczynę, a ona podbiegła w moją stronę. Mężczyzna nagle wyjął pistolet zza pasa i wystrzelił. Dziewczyna upadła centralnie przede mną. Policjantom udało się ubezwłasnowolnić tamtego, ale ciężarna leżała na moich nogach. 

   - Dziecko... - szeptała. 

   - Wezwijcie pomoc! - krzyknęłam do kolegów. - Zaraz wszystko będzie dobrze. - odgarnęłam jej włosy z twarzy. 

   - Moje dziecko... - mruknęła i jej powieki się zamknęły. 

   - Nie zasypiaj! Słyszysz?! - mówiłam spanikowana. - Gdzie ta karetka?! - krzyczałam, czując jak po moich policzkach spływają łzy. 

  Siedziałam w biurze i wpatrywałam się w niewielkie akwarium, które stało w kącie na szafce. Patrzyłam na ryby pływające w kółko. Żyły... Cesc od zawsze chciał grać w piłkę nożną, a ja pracować w policji, biegać z pistoletem za bandziorami. Marzenie dziewczynki, które się spełniło, ale ominęłam jeden fakt. Policjant jest częstym świadkiem czyjejś śmierci. Właśnie dziś widziałam jak niczemu winna dziewczyna umiera, tuż przy mnie. To był wielki cios. Przynajmniej jedna wiadomość z tego była dobra. Karetka szybko zawiozła ją do szpitala i uratowali dziecko. Gdyby żyła, mogłaby teraz ściskać w ramionach swoją maleńką córeczkę. 

   - Livia. Ziemia do Livii. - zerwałam się, słysząc głos Marco. Spojrzałam na niego. - Jest już po dziesiątej. Zbieraj się. - rzucił mi moją kurtkę. - Wywalczyłem u komendanta jutro wolny dzień dla ciebie. - dodał. 

   - Nie musiałeś. - szepnęłam i wstałam. 

   - Musiałem. Dobrze pamiętam siebie po tym jak na mojej służbie zginął młody chłopak. - położył mi dłoń na ramieniu. - Uciekaj. - lekko się uśmiechnął. 

   - Dziękuję. - powiedziałam i wyszłam w kierunku wyjścia z komisariatu. Zeszłam po schodach i wyszłam na ulicę, oświetloną latarniami i reflektorami pojazdów. Zrobiłam kilka kroków i zobaczyłam swojego przyjaciela opartego o maskę mojego samochodu. - Co ty tu robisz? - zmarszczyłam brew i spojrzałam na Gerarda, trzymającego w ręce butelkę wody, ubranego na sportowo. 

   - Biegałem i pomyślałem, że spotkam cię gdy będziesz wychodzić z dyżuru. - uśmiechnął się szeroko, ale po chwili zmienił swój wyraz twarzy. - Liv, jesteś taka nieswoja. Stało się coś? 

   - Przytul mnie. - szepnęłam, a on bez niczego po prostu to zrobił. Rozpłakałam się jak mała dziewczynka. 

   - Hej, nie wiem co się stało, ale będzie dobrze, mała! - pocałował mnie w czubek głowy. 

***

Wszyscy chyba współczujemy Jordiemu z powodu przeciążenia mięśnia uda i życzymy szybkiego powrotu do zdrowia!

PS. Cesc robi karierę w TV i lansi się zdjęciami z One Direction. Chociaż ja osobiście zakochałam się w tym gifie *.*

 

PS2. (EDIT Coppernicana) MÓJ UKOCHANY CHOMIK ZNÓW NIE BĘDZIE GRAŁ ;C