Ósmy: Od kiedy to środkowi obrońcy strzelają gole?

 LIVIA

 Mój brat jest głupi, naprawdę! I nie wiem jaka dziewczyna z nim w przyszłości wytrzyma. Ja już jej teraz współczuję. Praktycznie przed samym naszym wyjściem na stadion, bo zawsze na mecze jeździłam wcześniej razem z nim, wtedy szlajałam się po Camp Nou czy wkurzałam ich w szatni, ale oczywiście gdy nie było w niej trenera, pokłóciliśmy się o to, że w korytarzu i w łazience na górze, pomimo tego, że i tak ma swoją przy pokoju, wszędzie leżą jego ubrania. To jest wielki bałaganiarz! No ludzie, czy to taki wielki problem by podnieść za sobą swoje gacie czy koszulkę?! On mnie wkurzył, więc i ja wkurzyłam jego. On czekał na mnie w korytarzu, a ja specjalnie wróciłam do pokoju i zmieniłam swoją barcelońską koszulkę z czwórki na plecach, na trójkę. On się dziwił i za razem wkurzył, ale wiedział dlaczego to zrobiłam, bo zawsze tak było, gdy się kłóciliśmy, a raczej dziś Gerardowi przyda się doping. I on sam się ucieszy, gdy to zobaczy, a przynajmniej mam taką nadzieję. Dziś nie ma żadnych podejrzeń.

 Siedziałam już na swoim miejscu, gdy ludzie zaczęli się schodzić na trybuny. Po chwili zobaczyłam zbliżające się do mnie Zoe i jej siostrę Carmen. Pomachałam do nich i były już przy mnie. No to było oczywiste, że Cesc zarezerwował nam miejsca obok siebie.

   - Hej, miło was widzieć. - uśmiechnęłam się.

   - Widzę, że i ty dostałaś koszulkę. - uśmiechnęła się do mnie. - Spodziewałam się bardziej "4" niż "3" na twoich plecach. Przypadek? Nie sądzę. - puściła do mnie oczko.

   - Takie kibicowanie przyjacielowi - machnęłam ręką.

   - Niech Ci będzie, ja wiem swoje.

   - No tak - spojrzałam na nią. - Ale twoja czwórka też prezentuje się okazale. - wskazałam na tył koszulki.

   - Cesc mnie do tego zmusił! Mam nadzieję, że dzisiaj pozostanie daleko od pola karnego. - zmrużyła powieki.  

   - Coś mi się obiło o uszy - uśmiechnęłam się cwaniacko. - Wyszlibyście gdzieś razem może, ale tak bez przyzwoitek w postaci mnie i Pique.

   - No nie wiem. Może jakoś nie będzie miał ochoty. - westchnęła.

   - Że Cesc? - otworzyłam szeroko oczy. - Myślę, że będzie miał - skinęłam głową. - Pewnie tylko na to czeka.

   - Niezły z niego gagatek, podstępem wymusił dla siebie nagrodę. Nie będę go nigdzie zapraszać.  

   - A jeżeli on by to zrobił, to odmówiłabyś? - zapytałam. - I niech najlepiej zaprosi cię do nas do domu, może wtedy sam zmusi się do posprzątania.

   - Może, ale pewnie założyłabyś jakąś pluskwę, żeby nas podsłuchiwać. - zaśmiała się. - Czyli mówisz, że Cesc to brudasek. Ja też za bardzo nie potrafię utrzymać porządku.

   - No widzisz? Ciągnie swój do swego - klasnęłam w dłonie i wtedy poczułam swój wibrujący telefon. Wyjęłam go z kieszeni i okazało się, że dostałam SMS-a od Gerarda - 'Dostanę buziaka przed meczem?'. Przeczytałam i zaczęłam się uśmiechać sama do siebie. - Przepraszam was na chwilę. Zaraz wracam. - uśmiechnęłam się do dziewczyn i sama ruszyłam z trybun w stronę szatni. Jak dobrze, że każdy ochroniarz mnie tu zna. Minęłam drzwi do szatni gospodarzy i skręciłam w ślepy korytarz, gdzie nigdy nikt nie świeci światła.

   - Stęskniłem się za tobą. - zamruczał mi do ucha i złapał od tyłu w talii.

   - To tylko kilka godzin, głuptasie! - zaśmiałam się.

   - Hej, zaraz... Co ty tu masz na koszulce? Trzy? - wyszczerzył się. - Znów pokłóciłaś się z Cesciem o coś?

   - Jak ty nas dobrze znasz... - pokręciłam głową i odwróciłam się do niego przodem.

   - Dzisiaj strzelę dla ciebie piękną brameczkę, ale potrzebuje czegoś co pozwoli mi takową ustrzelić.

   - Pomyślałby kto - droczyłam się. - Od kiedy to środkowi obrońcy strzelają gole?

   - Od kiedy mają je dla kogo strzelać. - powiedział i delikatnie mnie pocałował.

   - Hmm, słodko - mruknęłam i oplotłam rękami jego szyję. - Chyba zaraz musisz uciekać - zaśmiałam się.

   - Idę już bo powiedziałem Cesc`owi, że skoczę tylko do kibelka. Pomimo waszej kłótni jest w wyśmienitym humorze. Podejrzane. - zamyślił się, a potem jeszcze raz złożył pocałunek na moich ustach.

   - Zawsze może stwierdzić, że coś cię tam spotkało. - zaśmiałam się. - A ja myślę, że tryska radością dlatego, że moją sąsiadką na trybunach jest dziś Zoe, która na plechach ma czwóreczkę.

   - Chyba kroi się jakiś romans. - powiedział i oboe wybuchnęliśmy śmiechem.

   - Jeden już się chyba skroił - pocałowałam go w policzek i zaczęłam się po woli oddalać.

   - Rozumiem, że po golu będzie czekać na mnie nagroda! - krzyknął jeszcze za mną. Odwróciłam się jedynie i pokazałam mu język. Szybko wróciłam na trybuny i usiadłam obok Zoe.

 Chłopcy po chwili wyszli na murawę i usłyszeliśmy hymn, który wyśpiewałam razem z resztą kibiców.  Xavi, który robił dziś za kapitana drużyny, wymienił się proporczykiem z kapitanem drugiej drużyny, losowanie stron i rozeszli się do swoich kolegów. Początek był spokojny. Typowa wymiana podań pomiędzy zawodnikami. Co chwila zerkałam na obszar murawy, gdzie była nasza obrona. Uśmiechałam się lekko pod nosem do skupionego środkowego obrońcy.

 Dopiero w koło dwudziestej minuty meczu, pod bramką przeciwników Barcy zaczęło się robić tłoczno i było tam mnóstwo bordowo-granatowych koszulek, a niecałą sekundę później komentator wykrzyczał długie GOOOOOOALZO DE CESC, kibice szaleli, ja się śmiałam, Katalończycy na boisku obściskiwali mojego brata, a jedynie Zoe nie wyglądała na całkowicie zadowoloną.

   - Nie wierzę, że mu się udało! Zabije go! - krzyknęła.

   - Zoe, spokojnie. On nie jest taki straszny, jak się wydaje - zaczęłam się śmiać. 

   - Ja ci mówię, on ma jakieś zdolności do przepowiadania!

   - Nie, po prostu gdy czegoś bardzo chce i się stara to mu to wychodzi - puściłam do niej oczko.

   - A zwłaszcza gdy ma dostać za to nagrodę. - przymrużyła powieki. 

   - Taki już jest. Musi sobie postawić wysoko poprzeczkę. - szturchnęłam ją łokciem. - I właśnie coś dziś mi się wydaje, że będzie dawał z siebie wszystko w tym meczu. - dodałam uśmiechnięta i mój wzrok sam udał się w stronę Gerarda.

   - Ja mu dam. Teraz czekam na gola Messiego, Xaviego...

   - Albo może jeszcze kolejnego gola Cesca? - poruszyłam brwiami. 

   - Ty chyba lubisz mnie denerwować nie?

   - Po prostu lubię swatać swojego brata z odpowiednimi dziewczynami - wzruszyłam ramionami. 

   - Żebym ja cię zaraz z kimś nie zeswatała. - zaśmiała się i pokazała na środkowego obrońcę.

   - No proszę cię, mówiłam że to tylko przyjaciel - przewróciłam oczami.

   - Wybacz Livia, ale to coś na twojej szyi nie zrobiło się samo, a ty wczoraj wyleciałaś za Pique. - zaśmiała się. Cholera! Zabiję Gerarda! Dobrze, że Cesc rano tego nie zauważył! - Czuję się bardzo niedoinformowana. - zrobiła smutną minkę.

   - Pogadamy, ale może w bardziej ustronnym miejscu i jutro? - spojrzałam na nią, a ona skinęła głową. Pod koniec pierwszej połowy spotkania drugą bramkę dla Barcelony ustrzelił Messi i o dziwo, z główki. Chwila przerwy dla piłkarzy, a po niej niestety straciliśmy jednego gola, a odpowiedzieliśmy na niego bardzo szybką kontrą i golem Xaviego. Teraz to Zoe przepowiadała przyszłość! Trochę później poszczęściło się młodemu Thiago i strzelił czwartą bramkę dla Barcy. 

  Zbliżała się końcówka drugiej połowy i wszyscy myśleli, że taki wynik już zostanie, czyli 4:1. W drugiej doliczonej minucie wykonywany był rzut rożny dla Blaugrany, a w polu karnym wyróżniało się dwóch najwyższych piłkarzy. Mianowicie Sergio i Gerard. Hernandez wykopał wysoko piłkę, a ta spadła wprost na głowę Pique, który wpakował ją do bramki, nie dając szans bramkarzowi Saragossy. Ja sama aż podskoczyłam i zaczęłam piszczeć, choć nie wiem skąd u mnie taka reakcja. Ten również powiedział, że strzeli gola, ale jakoś nie brałam tego do siebie.

   - Widziałaś to?! Strzelił gola! - krzyczałam do Zoe.

   - Dla ciebie pewnie! Szykuj już jakąś niespodziankę dla niego. - zaśmiała się.

   - Teraz ty będziesz mi dogryzać? - spojrzałam na nią. 

   - A czemu nie? - uśmiechnęła się do mnie.

   - Tylko błagam, nie przy moim bracie, dobrze? Obiecuję, że jutro ci wszystko wyjaśnię.

   - Mam nadzieję. Już nie mogę się doczekać jakie to pikantne szczegóły mi opowiesz. - puściła mi oczko.

   - Masz na myśli pikantne szczegóły jak to młode Fabrique w La Masii podrywało swoje opiekunki? - pokazałam jej język.

   - Oczywiście, to koniecznie musisz mi opowiedzieć! Chcę mieć czym w razie czego szantażować twojego brata. 

   - Jako siostra jednego z nich, mam same informacje z pierwszej ręki. Nic się przede mną nie mogło ukryć! Z resztą nadal tak jest. - uśmiechnęłam się i patrzyłam jak chłopaki na boisku zamieniają się koszulkami.

   - Będę musiała jakoś szybko się stąd ulotnić. Znasz jakieś sekretne przejście? - jęknęła. 

   - No pewnie, prowadzi ono prosto do szatni chłopaków. - wyszczerzyłam się.

   - Nie o takie przejście mi chodziło. - posłała mi mordercze spojrzenie.

   - Wybacz, ale on i tak prędzej czy później cię znajdzie - zaśmiałam się.

   - Zaszyje się w domu a Carmen powie, że wyjechałam.

   - Ej, dałabyś mu tą szansę! - przewróciłam oczami.

   - To nie jest takie proste. On piłkarz międzynarodowej sławy a ja zwykła dziewczyna z Barcelony bez pieniędzy i pracy.

   - Głupoty gadasz - machnęłam ręką. - Czy to zawsze musi być tak, że ktoś sławny musi być ze sławnym? Weź pod uwagę takiego Leo i Antonellę. Świat ją poznał gdy pokazał ją Lionel, a uwierz, znam ich już trochę i są świetną parą!

   - Nie chcę po prostu wyjść na kogoś, kto leci na pieniądze i sławę.     

   - Powtórzę się! Głupoty pleciesz! Nie masz się co przejmować, najważniejsza jest prawda, która jest pomiędzy wami. 

   - W takim razie poczekajmy na chłopaków na parkingu. - powiedziała.

   - A ja myślałam, że namówię cię na tą szatnię. - zrobiłam smutną minkę. - Akurat zaraz będą tam łazić w samych ręcznikach, a jak ty nie chcesz nacieszyć oka, to może Carmen? - puściłam oczko do młodszej. 

   - Dobra, dobra chodźmy już do tej szatni bo mi żyć nie dasz. - przewróciła oczami Zoe.  

   - Wiedziałam, że cię przekonam! - wyszczerzyłam się i obie pociągnęłam za sobą. Ochroniarze tylko kręcili głową i śmiali się, a ja jechałam do nich z tekstem 'Przypatrzcie się tej buźce, bo za niedługo będą moją bratową". Oczywiście miałam na myśli Zoe, która tylko kręciła głową. Gdy byłyśmy już pod szatnią, zajrzałam niepewnie do środka przez uchylone drzwi. Tito już z nimi nie było, więc droga wolna. - Witam moich kochanych zwycięzców. - zaśmiałam się i pierwsze podeszłam do Xaviego, bo był najbliżej, potem Leo i Thiago. Cała trójka dostała buziaka w policzek. Potem przytuliłam swojego brata, który i tak łypał ciągle wzrokiem za Zoe i na końcu stanęłam obok Pique, którego przytuliłam dopiero po chwili. Chciałam się z nim podroczyć. 

***

 Dziś całość od Livii, która za wszelką cenę chce zeswatać ze sobą swojego brata i nową koleżankę :D

Visca el Barca! 

Mamy wygrane Debry Barcelony! 

"Forca Doble V" 

#AnimsVictor

#AnimsMascherano

No i przy okazji gratuluję przedłużenia kontraktu Martina Montoyi oraz tego, że zostanie tatusiem ^^